Ես միշտ կողմնակից եմ եղել ունիվերսալ ժուռնալիստիկային, քանի որ ինձ համար կարևորը ցանկացած երևույթի, իրողության մասին տեղեկությունը պարզ ու ընկալելի ձևակերպելն է: Թեև մասնագիտացված, ոլորտային ժուռնալիստիկայի կողմնակիցներն ունեն նույնքան հզոր հակափաստարկներ: Ամեն դեպքում, պետք է  սկսել ոլորտային լրագրությունից, մինչև վերջ տնտղել այդ ոլորտը:

Դրանից մի քանի տարի հետո պետք է անցնել ունիվերսալ ժուռնալիստիկային ու ընդյալնել մտահորիզոնն ու կապերը: Իսկ դրանից հետո` ավելի մեծ փորձառությամբ ու բագաժով, կրկին տեղափոխվել ոլորտային ժուռնալիստիկա:

Լրագրողի համար մասնագիտական կրթությունը պարտադիր չեմ համարում,բայց դե մեզ պարտադրում են: Լրագրող դառնալու համար պետք է ունենալ երևակայություն, լայն մտահորիզոն, կարևորն անկարևորից զատելու ունակություն, տարրական գրագիտություն, տրամաբանություն, պատասխանատվություն, համառություն և դիմացինին ուշադիր լսելու ձիրք: Սրանք հատկանիշներ են, որ ամենևին կապ չունեն մասնագիտական կրթության հետ:Ո՞ւմ է պետք...մենք էլ դրել լրագրություն ենք արդեն 3 տարի ուսումնասիրում,այն էլ ԵՊՀ-ում: ԵՊՀ-ի անունը չեմ ուզում գցել,բայց մի տեղ, որ միայն տեսական մաս անցնեն,այն էլ լրագրության դեպքում....էլ ու՞մ է պետք...համ ասում են լրագրողը պետք է կոփվի գործնականի մեջ,համ էլ խստագույնս պատժում (կրեդիտ է էլի դուրս գալիս գնահատականիցդ), երբ բացակայում ես հարցազրույց կամ մի նյութ պատրաստելիս: Մենք էլ երկրորդ հերթով ենք դասի գնում....մի առիթով էլ դասախոսներից մեկն ասաց, թե եթե ուզում ենք լավ լրագրող դառնանք, ավելի լավ է մասնավոր հատուկ մասնագիտացված պարապունքի անցնենք.....սրանից ավելի մեծ հիասթափությո՞ւն...

Լրագրողին ոտքերն են կերակրում. սա ռուսական հեռուստաաշխարհի ասացվածք է: Դժվար թե ինքնակամ վերցնեմ խոսափողը և հայտնվեմ նկարահանման վայրում, բայց եթե ականատես լինեմ արտակարգ պատահարի, համոզված եմ, որ ներսումս կարթնանա լրագրողի բնազդը, և կձևակերպեմ տեղեկությունն ու դա կհասցնեմ լրատվամիջոցին: Ցանկացած բժիշկ, որ պատահմամբ հայտնվել է ավտովթարի վայրում, անպայման կապահովի առաջին օգնությունը` մինչև տեղ կհասնի շտապ օգնության մեքենան… չէ՞: