Այսօր արդեն փաստ է, որ էկրաններից այն կողմ մի ուրիշ աշխարհ կա: Շատ ժամանակ գույնզգույն կամ սև ու սպիտակ, մեզանից կամ մեր նմաններից կազմված մի զուգահեռ աշխարհ, որն էկրանների հետևում է: Երևի արդեն նաև անհնար է պատկերացնել ամեն բացվող օրն առանց այդ բազմաչափ էկրանների: Նրանք մեզ թելադրում են, ուղղություններ են ցույց տալիս, առաջ են բերում մեր այն կողմերը, որոնք գուցե առաջ գալու կարիք չունեին ու մենք, կյանքի դերասաններս, սկսում ենք մի այլ կերպար մարմնավորել Facebook-ից ուOdnoklassniki-ից սկսած մինչև Youtube-ի comment-ներ:

Միշտ էլ աղջիկները սիրահարվում են կինոյի տղային, տղաները՝ ժուռնալի աղջկան ու նրանց դարձնելով իրենց իդեալը` նմաններին փնտրում են իրական կյանքում: Աստղազարդ կյանքն ու Հոլիվուդի ֆիլմերն էլ մյուս կողմից են կրակին յուղ ավելացնում:

Արդեն ավելի հեշտ է ընկեր գտնել Facebook-ում, քան թե փողոցում: Փողոցով քայլում ես ու կողքիններդ հեռախոսի էկրանին են գամված կամ էլ գովազդային պաստառներին: Ես դեմ չեմ այդ էկրանային հարաբերություններին, սակայն դեմ եմ, երբ մարդն ամբողջապես ընկղմվում է ու էլ ցանկություն չունի հետ վերադառնալ դեպի իրականություն: Ճիշտ է, իրականությունը շատ ժամանակ հոգնեցուցիչ է թվում, բայց չարժի դա փոխել էկրանային գույների ու զուգահեռ դերերի հետ: Լավագույնը դարձնենք այն, ինչ կա, այլ ոչ թե փորձենք այն փնտրել սին կատարելության մեջ, որը երբեք էլ իրական չի եղել. այն վիրտուալ է: